Scenerie

-
Było nas coraz mniej i mniej czegoś,
Co można by komuś ofiarować.
Jestem duchem,
Zmorą przedwieczorną.
Gdy zmęczone słońce
Wznosi jeszcze stary świt,
Dlaczego wciąż dziwi nas,
Nowa obsada na tle zakurzonej scenerii.
Każą nam szukać schronienia,
W dłoniach drugiego człowieka hodować najskrytsze marzenia.
A jest nas coraz mniej.
Znikamy, rozdarci na wietrze,
Z którego żaden podmuch nie porwie nas już do lotu.
Nasze skrzydła to twarda rzeczywistość,
Z dna wszystkich złych i dobrych dążeń.
Nasza wolność to pragnienia nieulęknione,
Z grzmotów i błyskawic zrodzone.
I drżałabym patrząc na mnie,
Że mój pokój pełny mroku.
I drżałabym patrząc na mnie,
Że tak leżę tu w milczeniu i słowa,
Słowa zabijają mnie,
Tętniąc znakami życia.
Wypełnieni treścią, jesteśmy martwi.
Wśród stosów mebli,
Wspólnie dotkniętych spraw,
Do powiedzenia sobie
Nie mamy nic.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Duch

-
Pozwól mi cicho podejść do siebie, Zatopić się w tym obrazie Ostrym już tylko za zamkniętą powieką. Obracam w myślach detale tamtych tragedii, Oddycham wilgotnym pyłem tych miejsc, Teraz jestem w nich zgubiona. Snuję się jeszcze w tym błękitnym półmroku, Domu zamieszkałym przez duchy, Gdzie kurz szczelnie otulił ostatnie ślady światła, Skąd tak beznadziejnie próbujemy zniknąć. Poszukuję drobiazgu, Elementu, który sprawi, Że bruzdy po naszych kłamstwach, Wypełni nowa prawda, A dziury po naszych odejściach Zasypie czas. Elementu, który sprawi, Że zechcemy sobie wybaczyć, Że nauczymy się oddychać Od nowa. Pozwól mi podejść cicho I poukrywać wszystko w mijającym czasie.
Czytaj więcej

Zwyczajny dzień

-
Nade mną krzywe niebo. Zamiast wschodu słońca łuna jak po wystrzale, chmury pełne rozlewu. Próbowałam spisać wszystko zanim pytania zgasły w ciemności. Moja determinacja i twoje niezdecydowanie razem pokazały ścieżkę. Myślę o kolorze twoich oczu i myślę , że to głupie, bo ich tęczówki miały odcień popiołów. Wypalonych cieni. I wybacz mi, następnym razem upewnię się, że świat pozbawiony jest ognia. Czy jeśli przerażę cię sprawię byś stał się bardziej żywy? Weź krew z moich żył, Ponieważ potrzebujesz jej bardziej, (czy to cię przeraża?). Weź oddech z moich płuc, Ponieważ potrzebujesz go bardziej, (czy to cię przeraża?). Czy to czyni cię bardziej żywym? Czy zwyczajną porażką? I och, to jedyna droga. Jedyna droga. Bo choć wierzę w powroty Na ostrzach niepewności rozciągam swoje pragnienia I chciałabym bardzo wierzyć, że nieskończoność te stworzono Bym mogła pochować w niej czas. Czy jeśli przerażę cię sprawię byś stał się bardziej żywy? Weź krew z moich żył, Ponieważ po
Czytaj więcej

Ruina

-
Pękam Powoli i systematycznie Minuta po minucie Z cichym trzaskiem suchego tytoniu kruszonego w palcach. Zakurzone parapety dumnie jeszcze podtrzymują martwe kwiaty w oknie. Kończę dziś w kiepskim stanie, Pulsując bezsilnie Snuje się po ruinach, Które zbudowałam. Czas otworzyć okno. Wyjść stąd. Wyjść stąd.
Czytaj więcej